Toen ze weg gingen, moesten we allemaal huilen…

Wij woonden in een grote dubbele woning in Kapel-Avezaath, vlakbij café De Tol. Ik had nog een zusje, een jaar jonger dan ik. Zelf was ik nog een kleuter toen de oorlog begon.

Mijn vader werkte voor wasserijbedrijf ‘De Linge’ in Tiel, aan de Voor de Kijkuit. Dat is de hele oorlog blijven doordraaien. Het is ook niet kapotgeschoten. In de bezettingsjaren werden daar de uniformen van de Duitse soldaten gewassen. Mijn vader moest die overal in de omgeving waar Duitsers gelegerd waren, ophalen en weer schoon terugbezorgen. Daarom had hij een Ausweis, hij kon overal naar toe vanwege zijn functie. Omdat we zoveel ruimte thuis hadden, kregen we in 1940 bij de mobilisatie inkwartiering van Nederlandse soldaten. Na de capitulatie kregen we Duitse officieren in huis. Als kinderen waren we daar eerst een beetje bang voor, maar al snel maakten ze ons duidelijk dat dat niet nodig was. Die mannen hadden zelf ook kinderen thuis … Als we ’s avonds naar bed gingen, wensten we hen welterusten. En vaak deden we spelletjes met hen. Als ze moesten marcheren, liepen mijn zusje en ik vaak aan hun hand mee door de straten. Dat vonden we leuk. We waren kinderen, wat wisten wij van oorlog?

Dankzij het werk van mijn vader hadden we ook nergens te kort aan. In het najaar van 1944 moesten we evacueren, we zijn naar Montfoort geweest, maar bij de bevrijding in mei waren we al weer terug in Kapel. Toen de gealliëerde soldaten kwamen, was het natuurlijk groot feest. Een grote optocht, met een bevrijdingswagen, en alle vrouwen en meisjes in het wit, met roodwitblauwe versiering. Dat was prachtig!

Maar ik weet ook nog dat we huilden toen de Duitse soldaten weggingen. Zij ook, ze deden niets als huilen! Wij liepen aan de hand van de officieren die bij ons hadden gewoond. Je moet niet denken dat die mensen voor hun lol hier waren. Dat waren ook vaders met gezinnen. Zo is het gewoon!