Dansen op muziek van Glenn Miller

Maria Augustina, zo ben ik gedoopt. Mijn roepnaam is Riet. Ik was de op een na jongste in een groot gezin, mijn ouders hadden 8 kinderen. Mijn oudste zus was de deur al uit, zij woonde in Druten, aan de overkant. Mijn ouderlijk huis stond in het Hovenierslaantje.

Vader werkte bij Daalderop, hij stond achter zo’n grote machine en produceerde theepotjes en koffiepotten. Ik herinner me de vele beschietingen in het laatste oorlogsjaar nog goed.

In Zoelen stond groot afweergeschut van de Duitsers, ik hoor dat geluid nog! In januari zijn we met de trein naar Friesland gegaan. Het stro waarop we lagen was helemaal vervuild. We zaten onder de luizen! In Leeuwarden aangekomen moest iedereen in een teil. Als je schoon was, sloegen ze een deken om je heen. Ondertussen werden onze kleren gestoomd. Ons gezin werd opgedeeld over verschillende adressen. Mijn ouders hebben bij een vlasarbeider gezeten, een van mijn zusjes bij de dominee. Een ander zusje bij een boer die NSB’er was. Maar ze kwam er niets te kort! Zelf kwam ik bij een man die brandkasten maakte. Ik had het goed. Wat ik deed? Een beetje breien, stopwerk, naaiwerk … Toen we hoorden dat de bevrijders kwamen zijn we allemaal naar Dronrijp gelopen. Daar kwamen de tanks binnenrollen en wij allemaal met bloemen langs de weg! En die oudere meisjes, dat vergeet ik nooit meer, die waren door het dolle heen en sprongen bij die soldaten op de tanks!

Mijn oudste broer werkte in Tiel op de gasfabriek, hij was niet geëevacueerd. Van hem kregen we bericht dat ons huis verwoest was. Na ons vertrek waren de Duitsers erin getrokken en toen die moesten vluchten hadden ze de fik erin gestoken. We zijn dus langer in Friesland gebleven en vervolgens bij familie ingetrokken. Mijn ouders bij mijn zus in Druten, de kinderen bij diverse ooms en tantes. Tot we een noodwoning kregen. Kleren haalden we bij de HARK. We hadden niets meer, alles was weg. Ook het porcelein, dat mijn vader in de tuin begraven had toen we weg moesten. Had iemand kennelijk gezien … Maar voor ons jongelui was het wel een leuke tijd. Dansen, dat konden we al snel na de bevrijding. Op muziek van Glen Miller. Zo heb ik mijn man ook leren kennen.