Bij de bevrijding had ik geen vader meer

Kijk, op dit schilderij zie je mijn vader. En op dit andere staat ons huis. Daar woonde ik, met mijn ouders en mijn tweeënhalfjaar jongere zusje. Aan de Eerste Bleekveldstraat, tegenover het Spaarbankgebouw. Eigenlijk is mijn voornaam Goossen, maar op school en bij VV Theole werd dat al gauw verbasterd tot Koos.

Toen de oorlog begon, was ik 13. Aanvankelijk ging het leven al snel weer zijn gebruikelijke gang. Tiel had in die periode geen strategische betekenis. Ik voetbalde gewoon met mijn vrienden op straat. Ook op school werd nauwelijks over de oorlog gesproken. Thuis wel.

Mijn vader was huisschilder en een man met principes. Hij weigerde onze radio in te leveren. Die stond in een nis in de muur. Hij heeft daar een grote kast voorgezet, waarin de administratie van het schildersbedrijf werd bewaard. Uit de achterwand zaagde hij een vierkant, zodat de radio erachter vandaan gehaald kon worden. Er kwamen regelmatig mensen bij ons luisteren, onder wie de Lutherse dominee die schuin tegenover ons woonde. Niet dat je altijd zoveel kon horen, de Duitsers stoorden de uitzendingen heel effectief!

Op een dag, ik zal op school geweest zijn, stapten plotsklaps de Duitsers ons huis binnen en liepen doelbewust naar die kast. Het moet verraad geweest zijn. ‘Hans, wir haben ‘s!’ hoorde mijn moeder de een tegen de ander zeggen. Haar lieten ze ongemoeid, maar mijn vader werd mee-genomen. Naar verluidt is hij kort daarna in de buurt van de Watertoren doodgeschoten. Zijn lichaam schijnt naar Utrecht te zijn overgebracht. Kort na de capitulatie heb ik een tijdlang in ziekenhuis Bethesda doorgebracht om plundering te voorkomen. Ik sliep op een operatietafel. Tiel was bevrijd. Maar ik had bij de bevrijding geen vader meer. En tot op de dag van heden weet ik niet wat ze met zijn lichaam gedaan hebben …”